Soms verstaan we niet wat er aan de andere kant van de lijn wordt gezegd wanneer we telefoneren.
En soms moeten we zelfs ons eigen gesprek onderbreken omdat er teveel ander lawaai is.
Neen hoor, niet van onze buren die aan het verbouwen zijn of het zware verkeer dat vaak veel te snel door onze straat bolt. Maar van onze eigen Finn..
Onze kleine babbelaar!
Finn is zijn stemmetje aan het oefenen, of zeg maar 'stem'. Wat een geluid komt uit dat kleine mondje als hij er zin in heeft!
Daidaidaaaa, binnensmonds neuriën (en dan nog luid!), jajajaaaaa, zitten blazen op speelgoed mét stemgeluid, brrrrrrrrrrbrrrrrrrrr (terwijl hij zijn onderste lipje laat trillen), bababababaaa, en gewoon eens testen hoe luid hij kan gaan.
Wanneer hij in zijn park zit, is het zelden stil. (Tenzij we in de Knabbel-fase zitten, straks daarover meer..)
En hij kan zijn keel zo goed openzetten dat het wel lijkt alsof er 5 peuters staan te roepen. 'k Ben er vrij zeker van dat dat trekje uit mijn genen komt.. ;-)
De speelgoedjes met muziek leiden hem even af, maar meestal is hij al snel weer zelf 'lawaai' aan het maken. Ook op zijn luiertafel eist hij zijn deel van het gesprek op. En als ik begin te zingen, valt hij meestal even later in.. Lol..
En dan de Knabbel-fase..
Op de crèche zei Valerie me dat ik mijn zoon manieren moest leren. (Valerie bedoelde dit uiteraard op een grappige manier, maar het is wel waar: Finn durft bijten.)
Hij had mij al eens in zijn enthousiasme in de schouder gebeten, en ondanks dat ik "neen, mag niet" zei, stond hij toch trots te wezen op zichzelf. Maar nu beet hij ook Valerie al in haar schouder! Daar moeten we iets aan doen..
Dus familie en vrienden, als jullie zien dat Finn bijt op iets anders dan zijn eten, speelgoed, zijn tuut, of zijn eigen vingers, gelieve dan kordaat te reageren zodat hij weet dat hij niet mag bijten!
De andere kindjes in de crèche zullen u dankbaar zijn! :)
Ook rijstwafels eet hij graag! Hier bij zijn peetje op de arm trouwens! :)
Blauwe plekken en verfschilfers
Thuis bijt hij in zijn park. Ja hoor, je hebt het goed gelezen: hij bijt in de bovenste rand van zijn park. En ja, zijn vijfde tandje is inmiddels komen piepen, en ik heb de indruk dat zijn zesde tandje er ook aankomt, maar dat mag geen reden zijn om zijn park op te eten. ;)
Overal staan er kleine groefjes in, die duidelijk van zijn twee onderste en twee bovenste tandjes komen. En hier en daar zijn al verfschilfers weg. Die verfschilfers opeten, dat kan niet gezond zijn!
Ik hoorde dat er zoiets als een plastic omranding bestaat voor een park? Dat zou in Ikea te vinden zijn, maar ik vind het online niet terug.. Als iemand een link weet??
Op onze glazen salontafel bijt hij ook graag, stel je voor.
Zelf vind ik trouwens dat we beter die salontafel wegzetten voor als Finn groter is, temeer omdat het glazen blad niet kan vastgelegd worden. En een gewone robuuste houten tafel in de plaats zetten. Hij is inmiddels al zoveel gevallen op de rand van dat glazen blad. Deze voormiddag zelfs nog, nadat hij een paar seconden alleen stond, viel hij met zijn kin op de hoek van het blad. Resultaat: een beetje vel weg en een flinke blauwe plek.
Zo bijvoorbeeld ziet zijn rechteroortje donkerblauw gekleurd, enkel de boven/buitenkant. Hij hield zich vast aan de tafel, kijkt rond, verliest zijn evenwicht, en BAM. Met zijn neusje op het tafelblad en met zijn oortje op de grond. Pfff, dat oortje zag er pijnlijk uit! En onmiddellijk stond het dubbel zo dik. Maar het deed schijnbaar niet echt pijn. Zelfs een dubbel gevouwen oorschelp in zijn relaxzitje deed hem niets. Gelukkig maar!
Maar het ziet wel echt behoorlijk blauw.. Mensen vragen me al of ik niet te hard aan zijn oren heb getrokken! ;)
De speelgoedjes met muziek leiden hem even af, maar meestal is hij al snel weer zelf 'lawaai' aan het maken. Ook op zijn luiertafel eist hij zijn deel van het gesprek op. En als ik begin te zingen, valt hij meestal even later in.. Lol..
En dan de Knabbel-fase..
Op de crèche zei Valerie me dat ik mijn zoon manieren moest leren. (Valerie bedoelde dit uiteraard op een grappige manier, maar het is wel waar: Finn durft bijten.)
Hij had mij al eens in zijn enthousiasme in de schouder gebeten, en ondanks dat ik "neen, mag niet" zei, stond hij toch trots te wezen op zichzelf. Maar nu beet hij ook Valerie al in haar schouder! Daar moeten we iets aan doen..
Dus familie en vrienden, als jullie zien dat Finn bijt op iets anders dan zijn eten, speelgoed, zijn tuut, of zijn eigen vingers, gelieve dan kordaat te reageren zodat hij weet dat hij niet mag bijten!
De andere kindjes in de crèche zullen u dankbaar zijn! :)
Ook rijstwafels eet hij graag! Hier bij zijn peetje op de arm trouwens! :)
Blauwe plekken en verfschilfers
Thuis bijt hij in zijn park. Ja hoor, je hebt het goed gelezen: hij bijt in de bovenste rand van zijn park. En ja, zijn vijfde tandje is inmiddels komen piepen, en ik heb de indruk dat zijn zesde tandje er ook aankomt, maar dat mag geen reden zijn om zijn park op te eten. ;)
Overal staan er kleine groefjes in, die duidelijk van zijn twee onderste en twee bovenste tandjes komen. En hier en daar zijn al verfschilfers weg. Die verfschilfers opeten, dat kan niet gezond zijn!
Ik hoorde dat er zoiets als een plastic omranding bestaat voor een park? Dat zou in Ikea te vinden zijn, maar ik vind het online niet terug.. Als iemand een link weet??
Op onze glazen salontafel bijt hij ook graag, stel je voor.
Zelf vind ik trouwens dat we beter die salontafel wegzetten voor als Finn groter is, temeer omdat het glazen blad niet kan vastgelegd worden. En een gewone robuuste houten tafel in de plaats zetten. Hij is inmiddels al zoveel gevallen op de rand van dat glazen blad. Deze voormiddag zelfs nog, nadat hij een paar seconden alleen stond, viel hij met zijn kin op de hoek van het blad. Resultaat: een beetje vel weg en een flinke blauwe plek.
Zo bijvoorbeeld ziet zijn rechteroortje donkerblauw gekleurd, enkel de boven/buitenkant. Hij hield zich vast aan de tafel, kijkt rond, verliest zijn evenwicht, en BAM. Met zijn neusje op het tafelblad en met zijn oortje op de grond. Pfff, dat oortje zag er pijnlijk uit! En onmiddellijk stond het dubbel zo dik. Maar het deed schijnbaar niet echt pijn. Zelfs een dubbel gevouwen oorschelp in zijn relaxzitje deed hem niets. Gelukkig maar!
Maar het ziet wel echt behoorlijk blauw.. Mensen vragen me al of ik niet te hard aan zijn oren heb getrokken! ;)
